Winter in Lapland

Lieve allemaal,
In mijn laatste blog lang geleden schreef ik dat ik onderweg naar Kiruna(Lapland) was. Nou die stad hebben we bereikt maar wel met drie uur vertraging. Na de hogesnelheidstrein naar Umeå, stapten we over op een regionale trein naar Boden, alwaar we zouden overstappen op de laatste trein naar Kiruna. In de trein liepen we al vertraging op, maar gelukkig werd het doorgegeven aan de trein naar Kiruna, en ging die pas vertrekken toen wij erin zaten. De drie uur vertraging liepen we op toen we tussen het eennalaatste station en Kiruna stil kwamen te staan omdat het treinspoor gebroken was. Dit werd uiteraard in heel veel woorden uitgelegd in het Zweeds en wij moesten maar steeds op zoek naar de conducteur voor een update in het Engels. Er werd sowieso maar weinig gecommuniceerd over de status, dan doet de NS dat sinds een paar jaar toch een stuk beter. Na heel lang stilstaan en wachten tot het trekgedeelte(vroeger was dat de locomotief)van de trein naar de nieuwe voorkant van de trein was verplaatst, werden we weer teruggereden naar het eennalaatste station. Daar stond een pendelbus te wachten en moesten we de laatste anderhalf uur nog met een bus naar Kiruna. We waren toen al zo'n 16 uur onderweg.
In Kiruna aangekomen, werden we opgehaald door Tomas, de eigenaar van Camp Adventure, waar wij een huisje huurden. Hij reed als een malle eerst nog langs het vliegveld om nog een familie op te halen. Vervolgens reed hij met een kleine rondleiding langs het dorpje met ijshotel en supermarkt om vervolgens met het busje een bevroren rivier over te steken. Supergek die eerste keer in een auto over het ijs, dan gaat er toch even door je heen "als dat maar goed gaat". Ons huisje was verre van luxe: van te voren was ons verteld dat we de wc moesten doorspoelen met emmers water, maar daar aangekomen kwamen we erachter dat er ook geen water uit de kraan kwam en dat we steeds drinkwater in een jerrycan moesten halen. Een soort van kamperen in de sneeuw dus. Gelukkig had ons huisje wel elektriciteit en elektrische verwarming. Op zich konden we prima overleven in ons huisje. Ik stond er alleen wel van te kijken hoeveel water we met zijn vieren gebruikten. We waren allemaal gesloopt van de reis en we gingen dus maar zo snel mogelijk slapen nadat het beddengoed verdeeld was en we er in geslaagd waren om de hoekbank tot tweepersoonsbed om te toveren. De volgende ochtend werden we ontzettend aangenaam wakker met een zonnetje dat op ons huisje scheen. De andere meiden gingen direct in hun pyjama en jas naar buiten om het op foto's vast te leggen. Ik ging daarentegen naar het huis van de eigenaar omdat we alleen daar konden douchen. Ik wou zeggen "na het ontbijt gingen we lopen de buurt verkennen", maar we hadden helemaal geen ontbijt. Het originele reisplan was de avond ervoor om 20 uur aan komen en dan voor het hele weekend boodschappen te doen, maar dat ging niet meer toen we pas om 23 uur waren aangekomen. Die ochtend konden we wel door de eigenaar naar het dorpje aan de overkant van de bevroren rivier gebracht worden, om boodschappen te doen en de buurt te verkennen. In het dorpje aangekomen zijn we naar het Samimuseum café'tje geweest en hebben we daar een muffin gegeten. Ook hebben we een schattig houten kerkje bezocht , hebben we mooie foto's van de omgeving gemaakt en grappige foto's rondom het ijshotel. Vervolgens gingen we boodschappen doen en liepen we daarna over de bevroren rivier terug naar ons huisje. Daar een lekker soepje opgewarmd en daarna weer zo snel mogelijk naar buiten om nog even van het mooie weer, de rust en de omgeving te genieten, voorat de zon onder zou gaan. Uiteindelijk waren we eerder koud dan dat de zon onder was, dus weer terug naar ons hutje. Het verschil met Stockholm wat betreft zonsondergang tijdstip was wonderbaarlijk klein, 16:45 vs 17:15 in Stockholm. De warme kleren konden we aanhouden want al gauw daarna stond onze eerste activiteit op het programma: Scheuren op sneeuwscooters met de eigenaar. Over onze kleding trokken we nog een grote overall aan en ook konden we speciale laarzen, en extra warme mutsen en handschoenen lenen. Ik ging met Sofie op de scooter en Inger en Merike gingen ook samen. Sofie en ik wisselen af en Inger stuurde de hele tijd. Je kon namelijk alleen verzekerd scooteren als je je rijbewijs had, en dit was voor mij de eerste keer dat het me van pas kwam dat ik vlak voor Zweden mijn rijbewijs had gehaald. Er was ook nog een andere groep internationale studenten en inclusief de eigenaar en een vriend waren we met zo’n 7 scooters. Het eerste stuk ging over de bevroren rivier, waar we het sneeuwscooteren een beetje onder de knie konden krijgen. Al gauw gingen we zo 50-60 km per uur. Daarna gingen we over smalle paden door het bos heen, en moesten we goed opletten en niet te hard (20-25 km). Onderweg kwamen we ook nog 3 rendieren tegen. Die houden ook wel van over de sneeuwscooter paden te verplaatsen omdat ze anders toch wel diep in de sneeuw wegzakken. Supergaaf om die rendieren er van zo dichtbij te zien, al was het misschien wel een beetje gemeen dat we er zo met onze sneeuwscooter lichten op schenen. Gelukkig zijn ze wel gewend aan mensen, ze zijn namelijk eigendom van het rondtrekkende Sami volk. Je mag ook niet jagen op rendieren, want het is hun eigendom. Na een lang stuk scheuren kwamen we bij een huisje aan, wat de eigenaar zelf gebouwd had. Daar gingen we rond een kampvuur opwarmen en maakte de eigenaar koffie thee en gebakken rendiervlees met groente, aardappel en een cranberry sausje. Verbazingwekkend smullen. Vervolgens gingen we weer terugscheuren over bevroren meer en rivier. Al met al een supergave ervaring. Helaas was het toen de zon onder ging bewolkt geworden, en konden we het Noorderlicht niet zien. Na het sneeuwscooteren werden we nog door de andere internationale studenten uitgenodigd voor een drankje en sauna. Dat hadden zij namelijk wel bij hun huisje. Ik had zelf geen zin in sauna, maar de andere meiden zijn er wel even heen geweest. Op zaterdagochtend werden we door de eigenaar van een huskyhonden bedrijf opgehaald voor een hondensleetocht. Toevallig was het een Belg, dus konen we lekker in het Nederlands aan hem vragen wat hem bezielde om naar Lapland te emigreren en zo’n bedrijf op te zetten. Bij zijn bedrijf aangekomen, werden we voorgesteld aan onze toergids Dries, die de slee zou gaan besturen, bleek dat nog een Belg te zijn. Hij kon ons nog van alles vertellen over het verzorgen van de honden en zijn leven daar. In de winter werkte hij dus bij dit huskyhonden bedrijf en in de zomer werkte hij als strandwacht in België. Ook daar mochten we ons weer in een mooie grote overall heizen en sneeuwlaarzen voordat we vertrokken. We gingen met zijn vieren op een slee, terwijl Dries er dan achter stond om de slee bij te sturen en de commando’s gaan(go), links(vänster) en rechts (höger) te schreeuwen. We werden voortgetrokken door 12 honden in paren. De voorsten waren de leiders van de groep, en de achterste zes moesten het hardste werken om ons voor te trekken. Ditmaal in het licht, in tegenstelling tot de sneeuwscootertocht), en omdat we alleen maar hoefden te zitten konden we lekker om ons heen kijken en van de omgeving genieten. In het midden van de tocht hielden we nog pauze in een heuze tent met kampvuur in het midden om thee en koffie te zetten en lekker op te warmen. Ik had het namelijk toch wel koud gekregen, in tegenstelling tot de huskyhonden die het van het rennen en het warme weer (maar -3 graden ipv normaal -20 oid) zo warm hadden, dat ze in de sneeuw gingen rollen en sneeuw eten om maar wat af te koelen. Na weer te zijn opgewarmd, gingen we weer op de slede terug en ditmaal mocht ik voorop. Het eerste stuk had ik achteraan gezeten. Vooraan was nog veel mooier, want dan kon ik de honden nog beter zien. Al hobbelde het vooraan ook wel een stuk meer. Terug in het hondenkamp aangekomen, kregen we nog een rondleiding en mochten we ook even bij de puppies kijken. Daarna werden we door Dries weer afgezet bij ons hutje. Die middag zijn we nog naar het Sami museum geweest, dat stelde helaas niet zoveel voor. Verschillende hutten en andere opslag mechanismes werden tentoongesteld, en dan stond ere en bordje bij waarop stond wat er dan bewaard werd, van eten, tot winterkleren to geiten aan toe. We hebben ook nog de paar rendieren daar gevoerd met mos, maar ik was eigenlijk een beetje bang voor die dieren, brutaal als ze waren om overal aan je te snuffelen en die zak met mos probeerden te pakken. Vervolgens konden we van die andere groep internationale studenten de stickers voor het ijshotel krijgen, zodat we gratis naar binnen konden en alle speciale kamers met mooie ijssculpturen konden bekijken. Voor mij was het te koude om daar ook maar een nacht te willen slapen, maar ik vond het wel mooi dat ik het in ieder geval gezien heb. Die avond gingen we pannenkoeken eten en spelletje spelen. Helaas was het alleen die ochtend nog een beetje helder toen we op de slee zaten, maar de rest van de dag was het maar grijs en grauw. Ook ’s nachts is het niet meer opgeklaard (Sofie en Inger hebben elk uur de wekker gezet om het te checken) dus helaas hebben we het noorderlicht niet gezien. Dat geeft wel een goede reden om nog eens terug te keren naar Lapland, want is er erg mooi en uitgestrekt. Het hypocriete is wel dat uitgerekend die donderdagavond toen ik in Lapland was en het bewolkt was, dat je het toen in Nederland en dan met name op de Waddeneilanden die wonderbaarlijke natuurverschijnsel wel kon zien. De terugreis ging in tegenstelling tot de heenreis wel voorspoedig. Eerst moesten we weer met de trein naar Boden, alwaar we overstapten op de slaaptrein naar Stockholm. We hadden gelukkig wel bedden gereserveerd, want anders hadden we onze nacht op gewone treinstoelen moeten doorbrengen en zou ik zo’n gebroken nacht hebben gehad dat ik er de hele stage week nog last van zou hebben. Ik heb wel aardig geslapen in de nachttrein, we werden alleen alweer vroeg gewekt rond kwart voor 6 omdat we rond half 7 weer in Stockholm waren. Toen ben ik eerst langs de supermarkt gegaan die op 7 uur open ging, heb ik thuis gedoucht en ontbeten en begon ik om maandagochtend 9 uur weer op stage. In mijn volgende blog zal ik wel wat meer vertellen over stage en alle andere dingen die ik de afgelopen maanden heb meegemaakt, maar ik ben blij, dat ik nu eindelijk het Lapland avontuur online heb! Ik hoop echt gauw weer wat te posten.
Groetjes uit Stockholm,
Anna